Որոշեցինք, որ համագործակցային ևս մեկ սեմինար պիտի կազմակերպենք: Պատրաստվեցինք, որոշեցինք, որ ակումբի ժամին այցելելու ենք փոքրիկ Սեբաստացիներին, ներկայացնելու ենք պրեզենտացիա բլոգերի մասին, օգնելու ենք բլոգ բացել ու ձևավորել, շտկումներ կատարել: Հոգնակի թվով եմ խոսում, որովհետև ի նկատի ունեմ ինձ ու Դավթին: Մտածում էի, թե ինչպես կազմեմ խոսքս, որ հետաքրքիր լինի: Հետո մտքովս մի լավ բան անցավ, եթե սկսեմ տերմիններով խոսել, փոքրերն ինձ շատ ավելի ուշադիր կլսեին, կտպավորվեն: Հետո մտքովս մեկ այլ բան անցավ, ամեն ինչից քիչ-քիչ վերցնեմ, որ համ լսեն, համ էլ ակտիվ մասնակցեն: Պրեզենտացիայի հետ կարող եք ծանոթանալ ներքևում:
Երբ արդեն պրեզենտացիան պատրաստ էր, մտածում էի, թե ինչ տեսակի բլոգ բացել սովորեցնեմ, այսինքն, որ ծառայության միջոցով՝ wordpress թե blogspot, ընտրությունը երկար չտևեց, քանի որ երկար մտածելու իմաստ էլ չկար, ես և Դավիթը ընտրեցինք wordpress-ը:
.jpg)
Արդեն մոտեցավ այն օրը, երբ պիտի այցելեինք Նոր դպրոց: Սպասեցի, Դավիթը եկավ և միասին գնացինք Նոր դպրոց: Նոր դպրոցում էլի փոփոխություններ կային՝չնայած ես այստեղ շուտ-շուտ եմ գալիս, բայց հիմա կկիսվեմ իմ տպավորություններով: Առաջինը նկատեցի այն, որ պատեր ընդհանրապես չկան: Հիշում եմ, թե ինչպես էինք ես և իմ ընկերները այստեղով վազվզում, ինչպես էինք ելույթ ունենում մենք՝ «Ծամածռիկներս»՝ օրիորդ Լուսինեի ղեկավարմամբ: Եվ արդեն ինչքան ժամանակ է անցել, բայց այս շենքը չի դադարում ինձ հարազատ լինել, այստեղ եմ սովորել, անցել դեպի Միջին դպրոց ուսումնական ճանապարհը : Իսկ հիմա, երբ ետ եմ նայում, հասկանում եմ, թե ինչքան երկար ժամանակ է անցել, Միջին դպրոց, իսկ հիմա արդեն Ավագ դպրոց- վարժարան: Ասեմ, որ մտանք երկու դասարան, առաջինը ընկեր Անահիտի դասարան, հետո ընկեր Սաթենիկի դասարան, սովորողների տարիքային տարբերությունը մեկ տարի էր: Պրեզենտացիան ներկայացրեցի, բոլորը այնքան լուրջ դեմքերով էին մեզ նայում, կարծես մեծ մարդիկ լինեին: Իմիջայլոց, փոքրերն ավելի ուշադիր են լսում, քան մեծերը, ես դա նկատել եմ: Ներկայացրեցի, հետո ասացի՝ մեկ-երկու հարց տամ, տեսնեմ ուղղակի լուրջ դեմքեր էին, թե լուրջ մարդիկ: Հարցեր տվեցի և նրանք բոլոր հարցերին պատասխանեցին, ինձ համար դա զարմանալի էր: Ուղղակի հիացած էի այս սովորողներով: Բոլորը շատ ուշադիր լսում էին: Միասին քննարկեցինք, թե ինչ է բլոգը, հետո մեկ սովորողի օրինակով բլոգ ստեղծեցինք, խոսեցինք, ներկայացրինք մեր ու մեր ընկերների բլոգները: Հիմա նստած սպասում եմ նրանց բլոգերի հղումներին. տանը պիտի աշխատեն, փորձարկեն, բլոգներ ստեղծեն և ուղարկեն իմ կամ Դավթի էլեկտրոնային հասցեներին: Դե սպասում եմ փոքրիկ Սեբաստացիներ...
Ֆոտոշարքը՝ Անահիտ Գևորգյանի
Որոշեցինք, որ համագործակցային ևս մեկ սեմինար պիտի կազմակերպենք: Պատրաստվեցինք, որոշեցինք, որ ակումբի ժամին այցելելու ենք փոքրիկ Սեբաստացիներին, ներկայացնելու ենք պրեզենտացիա բլոգերի մասին, օգնելու ենք բլոգ բացել ու ձևավորել, շտկումներ կատարել: Հոգնակի թվով եմ խոսում, որովհետև ի նկատի ունեմ ինձ ու Դավթին: Մտածում էի, թե ինչպես կազմեմ խոսքս, որ հետաքրքիր լինի: Հետո մտքովս մի լավ բան անցավ, եթե սկսեմ տերմիններով խոսել, փոքրերն ինձ շատ ավելի ուշադիր կլսեին, կտպավորվեն: Հետո մտքովս մեկ այլ բան անցավ, ամեն ինչից քիչ-քիչ վերցնեմ, որ համ լսեն, համ էլ ակտիվ մասնակցեն: Պրեզենտացիայի հետ կարող եք ծանոթանալ ներքևում:
.jpg)
Արդեն մոտեցավ այն օրը, երբ պիտի այցելեինք Նոր դպրոց: Սպասեցի, Դավիթը եկավ և միասին գնացինք Նոր դպրոց: Նոր դպրոցում էլի փոփոխություններ կային՝չնայած ես այստեղ շուտ-շուտ եմ գալիս, բայց հիմա կկիսվեմ իմ տպավորություններով: Առաջինը նկատեցի այն, որ պատեր ընդհանրապես չկան: Հիշում եմ, թե ինչպես էինք ես և իմ ընկերները այստեղով վազվզում, ինչպես էինք ելույթ ունենում մենք՝ «Ծամածռիկներս»՝ օրիորդ Լուսինեի ղեկավարմամբ: Եվ արդեն ինչքան ժամանակ է անցել, բայց այս շենքը չի դադարում ինձ հարազատ լինել, այստեղ եմ սովորել, անցել դեպի Միջին դպրոց ուսումնական ճանապարհը : Իսկ հիմա, երբ ետ եմ նայում, հասկանում եմ, թե ինչքան երկար ժամանակ է անցել, Միջին դպրոց, իսկ հիմա արդեն Ավագ դպրոց- վարժարան: Ասեմ, որ մտանք երկու դասարան, առաջինը ընկեր Անահիտի դասարան, հետո ընկեր Սաթենիկի դասարան, սովորողների տարիքային տարբերությունը մեկ տարի էր: Պրեզենտացիան ներկայացրեցի, բոլորը այնքան լուրջ դեմքերով էին մեզ նայում, կարծես մեծ մարդիկ լինեին: Իմիջայլոց, փոքրերն ավելի ուշադիր են լսում, քան մեծերը, ես դա նկատել եմ: Ներկայացրեցի, հետո ասացի՝ մեկ-երկու հարց տամ, տեսնեմ ուղղակի լուրջ դեմքեր էին, թե լուրջ մարդիկ: Հարցեր տվեցի և նրանք բոլոր հարցերին պատասխանեցին, ինձ համար դա զարմանալի էր: Ուղղակի հիացած էի այս սովորողներով: Բոլորը շատ ուշադիր լսում էին: Միասին քննարկեցինք, թե ինչ է բլոգը, հետո մեկ սովորողի օրինակով բլոգ ստեղծեցինք, խոսեցինք, ներկայացրինք մեր ու մեր ընկերների բլոգները: Հիմա նստած սպասում եմ նրանց բլոգերի հղումներին. տանը պիտի աշխատեն, փորձարկեն, բլոգներ ստեղծեն և ուղարկեն իմ կամ Դավթի էլեկտրոնային հասցեներին: Դե սպասում եմ փոքրիկ Սեբաստացիներ...
