Ճամբարային հարցազրույց Կողբից

Օպերատոր՝ Էրիկ Բաբաջանյան
Մոնտաժը՝ Դավիթ Խալաթյան
Հաղորդավար՝ Ֆրեդ Սահակյան
Հյուրը՝ Սասուն Մուրադյան

Նոր դպրոցի ապագա բլոգգերները

Որոշեցինք, որ համագործակցային ևս մեկ սեմինար պիտի կազմակերպենք: Պատրաստվեցինք, որոշեցինք, որ ակումբի ժամին այցելելու ենք փոքրիկ Սեբաստացիներին, ներկայացնելու ենք պրեզենտացիա բլոգերի մասին, օգնելու ենք բլոգ բացել ու ձևավորել, շտկումներ կատարել: Հոգնակի թվով եմ խոսում, որովհետև ի նկատի ունեմ ինձ ու Դավթին: Մտածում էի, թե ինչպես կազմեմ խոսքս, որ հետաքրքիր լինի: Հետո մտքովս մի լավ բան անցավ, եթե սկսեմ տերմիններով խոսել, փոքրերն ինձ շատ ավելի ուշադիր կլսեին, կտպավորվեն: Հետո մտքովս մեկ այլ բան անցավ, ամեն ինչից քիչ-քիչ վերցնեմ, որ համ լսեն, համ էլ ակտիվ մասնակցեն: Պրեզենտացիայի հետ կարող եք ծանոթանալ ներքևում:

Երբ արդեն պրեզենտացիան պատրաստ էր, մտածում էի, թե ինչ տեսակի բլոգ բացել սովորեցնեմ, այսինքն, որ ծառայության միջոցով՝ wordpress թե blogspot, ընտրությունը երկար չտևեց, քանի որ երկար մտածելու իմաստ էլ չկար, ես և Դավիթը ընտրեցինք wordpress-ը:

Արդեն մոտեցավ այն օրը, երբ պիտի այցելեինք Նոր դպրոց: Սպասեցի, Դավիթը եկավ և միասին գնացինք Նոր դպրոց: Նոր դպրոցում էլի փոփոխություններ կային՝չնայած ես այստեղ շուտ-շուտ եմ գալիս, բայց հիմա կկիսվեմ իմ տպավորություններով: Առաջինը նկատեցի այն, որ պատեր ընդհանրապես չկան: Հիշում եմ, թե ինչպես էինք ես և իմ ընկերները այստեղով վազվզում, ինչպես էինք ելույթ ունենում մենք՝ «Ծամածռիկներս»՝ օրիորդ Լուսինեի ղեկավարմամբ: Եվ արդեն ինչքան ժամանակ է անցել, բայց այս շենքը չի դադարում ինձ հարազատ լինել, այստեղ եմ սովորել, անցել դեպի Միջին դպրոց ուսումնական ճանապարհը : Իսկ հիմա, երբ ետ եմ նայում, հասկանում եմ, թե ինչքան երկար ժամանակ է անցել, Միջին դպրոց, իսկ հիմա արդեն Ավագ դպրոց- վարժարան: Ասեմ, որ մտանք երկու դասարան, առաջինը ընկեր Անահիտի դասարան, հետո ընկեր Սաթենիկի դասարան, սովորողների տարիքային տարբերությունը մեկ տարի էր: Պրեզենտացիան ներկայացրեցի, բոլորը այնքան լուրջ դեմքերով էին մեզ նայում, կարծես մեծ մարդիկ լինեին: Իմիջայլոց, փոքրերն ավելի ուշադիր են լսում, քան մեծերը, ես դա նկատել եմ: Ներկայացրեցի, հետո ասացի՝ մեկ-երկու հարց տամ, տեսնեմ ուղղակի լուրջ դեմքեր էին, թե լուրջ մարդիկ: Հարցեր տվեցի և նրանք բոլոր հարցերին պատասխանեցին, ինձ համար դա զարմանալի էր: Ուղղակի հիացած էի այս սովորողներով: Բոլորը շատ ուշադիր լսում էին: Միասին քննարկեցինք, թե ինչ է բլոգը, հետո մեկ սովորողի օրինակով բլոգ ստեղծեցինք, խոսեցինք, ներկայացրինք մեր ու մեր ընկերների բլոգները: Հիմա նստած սպասում եմ նրանց բլոգերի հղումներին. տանը պիտի աշխատեն, փորձարկեն, բլոգներ ստեղծեն և ուղարկեն իմ կամ Դավթի էլեկտրոնային հասցեներին: Դե սպասում եմ փոքրիկ Սեբաստացիներ...

Ֆոտոշարքը՝ Անահիտ Գևորգյանի
       

Իրականությունից հեքիաթ

Ես միշտ իմացել եմ, որ մեր կրթահամալիրի փոքր սեբաստացիները շատ լավն են, բայց

որ այսքան: Լավ, չշտապեմ, եկեք ձեզ պատմեմ, թե ի՜նչ լավ էր Բ4 դպրոց-պարտեզում:

Այսօրվան ես շատ էի սպասում, որ ճիշտն ասեմ շատ եմ սիրում փոքրերին: Վիկան ինձ վաղուց էր ասել, որ գնալու էինք այնտեղ, նախագիծ իրականացնենք հեքիաթների մասին: Թումանյանական ընթերցումներ, քննարկումներ են. մենք էլ կարդում ենք: Շատ էինք մեծերով խոսել հեքիաթների մասին, հերթը փոքրերինն էր: Ընթերցասեր սովորողներով հավաքվեցինք՝ ես, Վիկան, Դավիթը և Լիանան: Միասին ճանապարհ ընկանք դեպի հաջորդ կանգառ, որը մեզ բերեց Բ4 դպրոց-պարտեզ: Մտանք դպրոց, և ես հիշեցի, թե ինչպես էի 4-5 տարեկանում այստեղ վազվզում... Իհարկե չհիշեցի, բայց կրթահամալիրի ամեն ինչն ինձ այնքան հարազատ է. այստեղ եմ ծնվել և այստեղ մեծացել:

Գեղարվեստում...

Սեպտեմբերի 30-ին ամբողջ դասարանով միասին գնացինք Գեղարվեստի դպրոց։ Դպրոց մտնլուն պես մեզ դիմավորեց տիկին Սոֆյան։ Տիկին Սոֆյան մեզ ուղեկցեց դեպի ընթերցարան, որտեղ մեզ սպասում էին Գեղարվեստի շրջանավարտների մի խումբ։ Նրանք ծանոթացրին մեզ  ԱրշիլԳորկուն նվիրված իրենց նախագծին։ Ներկայացրին պրեզենտացիա և պատմեցին Գորկու մասին։ Այնուհետև գնացինք ընկեր Կարենի արվեստանոց, բարեբախտաբար ընկեր Կարենը այնտեղ էր։ Մի քանի բառ փոխանակեցինք, և նա պատմեց նկարչության մասին։ Պատկերասրահում մեզ դիմավորեց ընկեր Քնարիկը իր թաթերական խմբի հետ։ Նրանք  ներկայացում ցուցադրեցին Գորկու կյանքի մասին, որը, ցավոք սրտի, ոչ բոլորը հասկացան։
Այդպես ավարտվեց մեր ուղղևորությունը դեպի Գեղարվեստի դպրոց։ Այնտեղ շատ հետաքրքիր մթնոլորտ էր, պատերին ամենուր նկարված էր։ Շատ կուզենայի մեր դպրոցում էլ այդպես լիներ, հուսամ մի օր կլինի…

Այսօր Հանրային Հեռուստատեսությունում

Այսօր ես և Նարեն այցելեցինք Հանրային Հեռուստատեսություն (Հ1)՝ նկարահանվելու նպատակներով: Ուզում եմ ամեն ինչ ճանապարհից սկսել. ճանապարհը սկզբում չէինք գտնում, բայց հետո վարորդն օգնեց մեզ: Ես նկարել եմ մուտքի տեսքը, որպեսզի բոլորը տեսնեն. երևի շատերին է հետաքրքրում...

Ահա մուտքը, մտնելիս սպասում էի, որ տեսնելու եմ ինչ-որ աննկարագրելի տեղ, բայց այնքան էլ աննկարագրելի չէր. Չնայած՝ չեմ բողոքում լավ էր... Քանի որ ես և Նարեն շտապելու արդյունքում 1 ժամ շուտ գնացինք, միասին սպասեցինք Հանրային Հեռուստաընկերության ճաշարանում: Նարեն անչափ լարված էր և վայրկյան առ վայրկյան կրկնում էր այն, ինչ պիտի ասեր: Եվ ահա ժամեր անց մենք արդեն գրիմի՝ հարդարման, սենյակում էինք: Հա,՜ մոռացա նշել, որ տեսանք նաև, թե ինչպես է այդ ամենը նկարահանվում, ուղղակի ոչ թե շենքում, այլ՝ ավտոբուսի մեջ: Մի քանի նկար այնտեղից...

Եվ ահա մոտեցավ Նարեի համար այդքան սպասելի պահը: Նարեի ձեռքերը լարվածությունից դողում էին, իսկ ես նրան քաջալրում էի: Ինձ, բնականաբար, չթողեցին մտնել նկարահանման դահլիճ, այդ իսկ պատճառով ես նստած նայում էի, ինչպես են այդ ամենը մշակում մասնագետները: Նշեմ, որ շատ հետաքրքիր էր հետևել այդ ամենին: Մի քանի նկար այսքան պատմածիս մասին...

Եվ ահա ավարտվեց եթերը, բայց հետո ինչ, որ վերջացավ, Նարեն շարունակում էր լարված մնալ, չհասկանալով, որ արդեն ամեն ինչ վերջացել է: Օրն անցավ շատ հետաքրքիր և ուրախ: Ում հետաքրքրում է... Հաղորդումը կհեռարձակվի Դեկտեմբերի 27-ին, հաղորդաշարը՝ «Բախման Կետ» : Հատուկ շնորհակալություն Աշոտ Բլեյանին, Հանրային Հեռուստաընկերությանը և ընկեր Մարգարիտային:
Գրառումը՝ Ֆրեդ Սահակյան
Նկարները՝ Ֆրեդ Սահակյան