Ամփոփելով տարին

Այս տարին բավականին հեշտ և հետաքրքիր տարի էր, որն անցավ շատ աննկատ: Ինձ մոտ շատ բան չի փոխվել անցած ուսումնական տարվանից, փոխվելէ դպրոցում, բայց ոչ ինձ մոտ: Ավագ դպրոցում փոխվել էր տնօրենը և բոլոր դպրոցների ավագ դպրոցներին մի տեղում հավաքեցին: Սկզբում ոչ մեկն էլ չէրհարմարվում, որովհետև շատ անսովոր է, երբ միջանցքում այդքան շատ մարդ կա: Էնպես չի, որ չէինք ճանաչում իրար և նոր ծանոթացանք, ոչ, ովքերսովորել էին մեր դպրոցի կրտսեր դպրոցներում ես նրանց ճանաչում էի, իրենց հետ էի Նոր դպրոցում սովորել: Շատ առարկաներ էլ չէր փոխվել և եթե մի կարևոր փոփոխություն եղավ ինձ մոտ, դա ամենևին էլ դպրոցի հետ կապ չուներ: Ուղղակի զգում եմ, որ մ իքիչ հասունացել եմ, չնայած` ինձ մոտ ամեն ուսումնական տարուց հետո այդպիսի զգացողություն է լինում: Ամեն տարի սկզբում ես էլ ավելի պատասխանատու վերաբերվես նրան, ինչով զբաղվում ես: Առջևում ավարտական դասարանն է, երբ ինչ էլ անեմ, չեմ կարող մնալ հարազատ դպրոցում, ստիպված պիտի գնամ: Այսպիսի պահերին մեծ ցանկություն ունեմ, որ դպրոցը դարձնեն ոչ թե 12, այլ 15-16, որպեսզի միշտ մնամ այստեղ: Կարծում եմ` շատերը կհասկանան ինձ, մի տեղ, որտեղ դու սովորում ես փոքրուց: Այստեղ է քո տունը, այստեղ ես ընկերներ ձեռք բերել, այստեղ ես առաջին անգամ սիրահարվել, կարդալ ու գրել սովորել: Իսկ հիմա հասկանում ես, որ այս կարևոր էջը թերթելու ժամանակն է, որ դպրոցը ընդամենը կյանքի մի փուլ է, որը բոլորս էլ անցնում ենք և ոչ մեկս էլ չենք կարող հավերժ մնալ դպրոցում: Դե բացի տիար Բլեյանից, միայն տիարն է, որ միշտ այստեղ է լինելու: Դա զարմանալի չէ, որովհետև բոլորս էլ գիտենք, որ տիարը տարի առ տարի դառնում է ավելի եռանդուն, ավելի ակտիվ: Այսքան տարի է դպրոցում եմ և չեմ հասկանում` ինչպես է կարելի միշտ էդպես ակտիվ լինել, միգուցե դա գալիս է մեզանից, չնայած` մեզանից տիարին հակառակը պասսիվությունը և դնջությունը պիտի գար, մեզանից` նկատի ունեմ Ավագ դպրոցի սովորողներից: Դեռ չեմ ավարտել դպրոցը, բայց արդեն զգում եմ այն պատասխանատվությունը, որը իմ ուսերին է լինելու դպրոցը ավարտելուց հետո: Մի երազանք ունեմ, որ գոնե մյուս տարին այս տարվա նման արագ չի անցնի, որպեսզի ավելիերկար թվա, չնայած չգիտեմ դա ինչպես պիտի լինի: Դանդաղ է անցնում երբ անհետաքրքիր է լինում, երբ կողքիդ մարդիք քեզ համար անհետաքրքիր են, բայց մեր դպրոցում երկու դեպքերն էլ չի լինում: Արջևում ավարտական դասարանն է:

Սուտը

Ինձ համար մարդկային սուտը վատ սովորություն է, երբեմն էլ պաշտպանողական ռեակցիա է։ Մենք ստում ենք, երբ ինչ-որ բանից վախենում ենք, երբ վախենում ենք ինչ֊որ մեկին կորցնելուց, երբ վախենում ենք մեր անունը կորցնելուց։ Ես ինքս նկատել եմ, որ որոշ դեպքերում անկախ ինձանից սուտ եմ խոսում, էնպես չի սուտ չխոսեմ կտուժեմ, բայց անկախ ինձանից սուտ եմ խոսում։ Կարծում եմ՝ առանց ռիսկի դիմելու մենք երբեք ոչմեկին չենք խաբի։

Շատերը սուտը ընդունում են, որպես շատ վատ փաստ, օրինակ շատերը այն ասոցացնում են չարության հետ։ Ոչ բոլոր ստերն են չարիք։
Ամենակարևորը, փախեք ստից, ամեն ձևի ստից, նամանավանդ ինքդ քեզ ստելուց։ Հետևեք ձեր ամենակարևոր ստին և դիտարկեք այն ամեն ժամ, ամեն րոպե։ Սուտ խոսելը կորցնում է ամենակարևորը մարդու հավատքը։ Երբ մենք ինչ֊որ մեկին ստում ենք, սպանում ենք նրա հավատքը, կորցնում ենք ամենակարևորը՝ վստահությունը։ Խոսքը իհարկե ոչ թե սովորական ստի մասին է, որը մենք գործածում ենք ամենակարևորը, այլ այն, որով մենք կարող ենք ցավացնել մարդուն։

Գիրք կարդալը նորաձև է կամ՝ չէ…

Վերջերս մեր օրերում գիրք կարդալը նորաձևության պես մի բան է դարձել։ Գիրք կարդալը մոդայիկ են դարձնում գիրք կարդալու վերաբերյալ որոշ պաստառներ, օրինակ՝ մեկը, որ բոլորդ հաստատ նկատած կլինեք ՝ գիրք կարդալը նորաոճ է։ Եվ էդպես բոլորը ցանկանում են գիրքը գովազդել, բայց էդպես էլ չհասկացան, որ ազգի մեծ մասին ոչ էլ հետաքրքրեց այդ գովազդը և ոչ էլ ազդեց մարդկանցից շատերի վրա։ Գիրք կարդալը նորաձության պես մի բան դարձնելը ճիշտ չէ, մեկ է, կարդացողը՝ կկարդա, չկարդացողը՝ չի կարդա։ Ինձ համար գիրք կարդալը երբեմն պարտադիր, երբեմն էլ ազատ ժամանակն օգտագործելու լավ ձև է։ Այսինքն՝ երբեմն ես գիրք եմ կարդում նպատակասլաց, որ իմ զարգացման վրա ազդի, երբեմն էլ՝ զուտ հետաքրքրության համար, բայց, մեկ է, ես հասկանում եմ, որ երկու դեպքում էլ զարգանում եմ։ Գիրք կարդալ ինձ ստիպում են ՝ մայրիկս և սեփական զարգացման ցանկությունս, երբ բոլորը մի գիրք կարդում են, հետո սկսում են քննարկել այդ գիրքը, ինձ այդ գիրքը հետաքրքրում է և բոլորից հետ չմնալու համար, կարդում եմ։ Դա նշանակում է, որ շրջապատը նույնպես մեծ ազդեցություն ունի ընթերցման գործընթացի վրա։ Բայց չենք մոռանում նաև այն, որ մեր օրերում շատերի շրջապատում գիրք կարդալն ամոթ կամ էլ ուղղակի անցանկալի մի բան ։ Դե, բնականաբար, այդտեղից հետևում է, որ՝ այդ շրջապատն անկիրթ է, այդ շրջապատում բառապաշարի կեսը կազմված է ռուս-հայկական բառերի խառնուրդից և որտեղ զարգացում ապրել չես կարող։ Իսկ մարդը՝ այս դեպքում ես, առաջ գնալու ձգտում ունի:

Reading books has recently become something like fashion. Some advertisements make reading books fashionable or stylish. For example, the one which you may have noticed: “Reading books is stylish”. So they want to advertise books, but they don't understand that most of our population is not interested in that advertisement and it doesn't have any influence on them. It is not right to make reading books fashionable or stylish. It is all the same; the one who likes reading will read. The one who doesn’t like reading will not read. For me reading books is sometimes compulsory and sometimes it is a good pastime. In other words I sometimes read books purposefully to widen my outlook, and sometimes I read just out of curiosity, but it is all the same; I realize that I develop in both cases. I am made to read books by my mother and my own desire to develop. When everybody in my environment read a book and begin discussing it, I also want to read it in order not to fall behind. It means that the environment also has a big influence on the process of reading. We shouldn’t forget that nowadays reading books is a shameful or undesirable thing.       

  

Գրառումը՝ Ֆրեդ Սահակյանի

Նկարը՝ Էրիկ Բաբաջանյանի
Թարգմանությունը՝ Մարիամ Գևորգյան

Ճամբարային հարցազրույց Կողբից

Օպերատոր՝ Էրիկ Բաբաջանյան
Մոնտաժը՝ Դավիթ Խալաթյան
Հաղորդավար՝ Ֆրեդ Սահակյան
Հյուրը՝ Սասուն Մուրադյան

Դոնարա Փիլոսյանը և Մհեր Մկրտչյանը

Մասնագիտություն

 Վերջերս շատ ազատ ժամանակ ունեի և որոշեցի ինչ-որ գիրք կարդալ, վերջ ի վերջո ես «Ընթեցասերի ակումբից» եմ: Նշեմ նաև այն, որ վերջերս շատ էի մտածում իմ մասնագիտական կողմնորոշման մասին, մտածեցի՝ «Դպիրն» օգտակար կլինի, բացեցի և տեսա Կեն Ռոբինսոնի «Կոչում: Ինչպես գտնել այն, ինչի համար ստեղծված ենք և ապրել ոգեղեն» գրքի նախաբանը: Կարդացի նախաբանը և այն ինձ շատ հետաքրքրեց, համացանցում գտա գրքի ռուսերեն տարբերակը և որոշեցի կարդալ: Ասեմ, որ դեռ չեմ վերջացրել:

Գիտեք, մարդիկ իրենց կյանքում միշտ կանգնած են կարևոր որոշումների առջև, այդ կարևոր որոշումներից մեկն է մարդու ապագա մասնագիտության ընտրությունը: Մարդու կյանքում շատ անսպասելի իրադարձություններ են կատարվում, և այդպիսի անսպասելի իրադարձությունը կարող է ազդել նաև մասնագիտության ընտրության վրա: Օրինակ՝ դուք գիտեք, թե ինչպես է հայտնի մուլտիպլիկատոր Մաթ Գրոենինգը կողմնորոշվել իր մասնագիտության հարցում: Նշեմ այն, որ նա դպրոցում շատ լավ է սովորել, այնքան լավ, որ դասի ժամանակ շատ էր ազատ ժամանակ ունենում: Ազատ ժամանակ որոշում էր նկարել, նկարում էր թղթերի վրա շատ տարբեր առարկաներ, կարողանում էր նկարել՝ առանց թղթին նայելու: Ուշադիր նայում էր ուսուցչին, լսում էր ու առանց շեղվելու նկարում: Այդպես նա շատ ժամեր էր անցկացնում և շատ էր նկարում: Ծնողները նկատում էին, որ շատ թղթեր է ծախսում, նրա ուսուցիչներից մեկը պահում էր Մաթի բոլոր նկարները: Եվ այդպես հասկացավ, թե ինչով է զբաղվելու ապագայում՝ազատ ժամանակ նկարում էր և կատարելագործվում: Այդպես հասավ բարձրունքի, նա՝ իր նման ընկերների հետ՝ ստեղծում էին տարբեր անիմացիաներ: Այդպես ծագեց «The Simpsons» մուլտֆիլմը նկարելու միտքը, նրանք ստեղծեցին շատ տարբեր հերոսներ, որոնք մեծ հայտնություն ձեռք բերեցին: Հետո այդ մուլտֆիլմը տեսավ շատ հայտնի Fox Pictures կազմակերպությունը, գնեց այդ նախագիծը, և Մաթթ Գրոենինգը հասավ իր համար՝ երազ թվացող բարձրունքին:

Ինչի՞ն կամ ո՞ւմ ենք դավաճանում

Կարծում եմ, որ մեր կյանքի ընթացքում բոլորս էլ գոնե մեկ անգամ դավաճանել ենք ինքներս մեզ: Ինչ ասել է դավաճանություն քո հանդեպ: Երբ դու գնում ես քո կամքի դեմ, երբ դու ուզում ես անել մի բան, բայց չես անում, որովհետև ուրիշների կամքն է էդպիսին: Չգիտեմ՝ դուք ինչպես, բայց ես էդպես շատ եմ արել:

Գիտեք, շատ է լինում կյանքում, երբ ասում են. «Էդպես ստացվեց», և հենց «էդպես ստացվեցներից» գալիս է դավաճանությունը ինքդ քո նկատմամբ: Կյանքը բերում է մեզ տարբեր փորձությունների առջև, և այդ փորձությունների ժամանակ ամենակարևորը հենց չդավաճանելն է ինքդ քեզ: Երբեք պետք չէ դավաճանել սեփական կերպարին, փոփոխել անձը: «Բոլորս միշտ վերևում ենք պատասխան տալու», չկա էսպիսի բան, բոլորս կյանքի վերջում պատասխան ենք տալու ինքներս մեզ, մենք մեծ պատասխանատվության առջև ենք մեր ամբողջ կյանքի ընթացքում։ Այդպիսի դավաճանությունը ներելը շատ դժվար է:

Հեքիաթ. «Երանգներ»

Կար չկար մի խոսող արջ կար, արջը իր ամեն օրը անցկացնում էր անիմաստ։ Նրա կյանքը շատ աննպատակ էր դարձել, որովհետև նա միակ արջն էր, ով ուներ ենթագիտակցություն։ Բոլոր արջերի նման չէր, նա օգտագործում էր իր ուղեղի մեծ մասը։ Նա շատ անսովոր պահվածք ուներ, իր պահվածքով նա անտառում աչքի էր ընկնում։ Նրա մորթին շատ տարօրինակ գույն ուներ՝ դեղին։ Նրան հայտնի չէր թե ինչու էր իր մորթին դեղին, բայց նրա հայրը իրեն պատմում էր, որ նա միակն է ամբողջ մոլորակում։ Նա շատ էր հետաքրքրվել, թե ինչու է նրա մորթին դեղին, բայց նա իր հարցի պատասխանը էդպես էլ չի գտել։

Իրականությունից հեքիաթ

Ես միշտ իմացել եմ, որ մեր կրթահամալիրի փոքր սեբաստացիները շատ լավն են, բայց

որ այսքան: Լավ, չշտապեմ, եկեք ձեզ պատմեմ, թե ի՜նչ լավ էր Բ4 դպրոց-պարտեզում:

Այսօրվան ես շատ էի սպասում, որ ճիշտն ասեմ շատ եմ սիրում փոքրերին: Վիկան ինձ վաղուց էր ասել, որ գնալու էինք այնտեղ, նախագիծ իրականացնենք հեքիաթների մասին: Թումանյանական ընթերցումներ, քննարկումներ են. մենք էլ կարդում ենք: Շատ էինք մեծերով խոսել հեքիաթների մասին, հերթը փոքրերինն էր: Ընթերցասեր սովորողներով հավաքվեցինք՝ ես, Վիկան, Դավիթը և Լիանան: Միասին ճանապարհ ընկանք դեպի հաջորդ կանգառ, որը մեզ բերեց Բ4 դպրոց-պարտեզ: Մտանք դպրոց, և ես հիշեցի, թե ինչպես էի 4-5 տարեկանում այստեղ վազվզում... Իհարկե չհիշեցի, բայց կրթահամալիրի ամեն ինչն ինձ այնքան հարազատ է. այստեղ եմ ծնվել և այստեղ մեծացել:

Բողոքում ենք

Հայերի բնավորության ամենատարածված գիծը բողոքելն է: Մենք բողոքում ենք ամենուր, բողոքում ենք, երբ ինչ-որ բան չենք կարողանում անել, բողոքում ենք ու մռթմռթում: Մարդը բողոքում է իշխանությունից, բայց երբ հարցնում ես ինչ ես արել, որպեսզի իրավիճակը փոխես, նա կմտածի. «դե, բողոքել եմ...»: Երբ մի բանը ծուռ է լինում, նստում ու մտածում ենք, թե ինչի է ծուռ, այդ ծուռը ուղղելու փոխարեն: Այգիներում նստած, բողոքում ենք, թե ինչու են մարդիկ ուրախ, երբ մենք անրամադիր ենք: Բողոքում ենք, երբ մեզ ինչ-որ բան են խնդրում: Եկեք՝ պատմեմ ձեզ էդպիսի մի դեպք:

Մոտ երկու-երեք օր առաջ ես և ընկերս, 71 համարի երթուղայինը նստած, գնում էինք տուն: Ճանապարհին երթուղայինը կանգնեցրեց մի երիտասարտ, դուռը բացեց և ասաց. «Հոպար ջան, էս տասը հազարանոցը կարա՞ս մանրես», «հոպարն» էլ՝ թե. «Առավոտ շուտ ա, քո կարծիքով ես հիմա կարա՞մ էդքանը մանրեմ»։ Վարորդը չվերջացրեց խոսքը, բայց նրան ընդհատեց երիտասարդի դուռը «շխկացնելը»: Վարորդը շարունակեց անիծել երիտասարդին, միայն նրա համար, որ նրա խնդրանքը չկատարեց: Չէ՞ որ դա խնդրանք էր, ինչի համար էդպես կոպտել, սովորաբար խնդրանքը, երբ իվիճակի չեն լինում կատարելու, պատասխանում են. «Կներես, չեմ կարող ոչնչով օգնել», բայց ոչ Հայաստանում: Այս երևույթը կողքից շատ տհաճ է երևում, երբ ազգի կեսը մռթմռթալով, ունքերը կիտած ման է գալիս: Երբ բարձր տրամադրություն ես ունենում, նրանք քեզ գժի տեղ են դնում, թե՝ ինչի՞դ վրա ես ժպտում: Բոլորը բոլորին անիծում են, անիծում են լավը, վատը, բայց ոչ ոք չի հիշում, որ դիմացինը իր ազգակիցն է, դիմացինը հայ է: Ուրիշ ժամանակ բոլորը կհպարտանան իրենց մեծերով, կասեն, որ իրենց մեծերը, իրար օգնելով, լայնացրին և մեծացրին Հայաստանի տարածքը: Իսկ ինչ են անում դա հիշողները, մի՞թե իրենք պատմություն են կերտում իրենց ապրած օրերով: Մի՞թե նրանք իրավունք ունեն հայ կոչվելու, այն դեպքում, երբ իր ազգակցին այնպես է անիծում, կարծես դիմացինը թուրք է: Ոչ, էդպես գնալով մենք ոչ պատմություն կկերտենք, ոչ էլ Հայաստանը կլայնացնենք: Էդպիսի ատելությամբ լցված մենք մեր տարածքը կտանք ուրիշներին, բոլորս կցրվենք մոլորակով մեկ, և ինչ գիտեք, միգուցե փողոցում երկու հայ իրար տեսնելիս խոսեն հայերեն, բայց էդպես էլ չհասկանան, որ երկուսն էլ հայ են: 

Թե ինչպես ծագեց հաղորդում նկարահանելու միտքը

Օրերը անցնում էին շատ հասարակ ձևով, ես կողմնակի նախագծեր չէի անում, միայն անում էի այն նախագծերը, որոնք ինձ հետաքրքիր էին: Եվ մի օր ընկեր Մարգարիտան ինձ ասաց, որ ուրբաթ օրը հետս խոսելու բան ունի: Մտածեցի` երևի ինչ-որ բան այն չեմ արել, կամ էլ ինչ-որ բան պիտի անեմ: Չէի դիմանում, անընդհատ հարցնում էի, թե ինչ ենք խոսելու, բայց էդպես էլ չասաց: Վերջապես եկավ ուրբաթ օրը, մոտեցա ընկեր Մարգարիտային, և նա ասաց, որ ինձ համար շատ լավ բան է մտածել: Նոր նախագիծ, որը ինձ կհետաքրքրի, որը ինձ կոգևորի, որը ինձ անգործ չի թողի: Խոսեցի, և ընկեր Մարգարիտան առաջարկեց, որ սկսեմ մի նոր նախագիծ, որտեղ ես կքննադատեմ մեր ավանդական նմանությունները: Երբ ակումբով գնացել էինք ճամփորդության, մի անգամ էդպես խոսել եմ, և ընկեր Մարգարիտան մտածել է, որ կարելի է դա մշակել, և դա կօգնի ինձ զարգանալ: Ինձ նույնպես դա հետաքրքրեց, ես էդպիսի շատ հաղորդումներ էի նայում: Իմ հաղորդմանը նման համացանցում նույնպես հաղորդում կար հայերեն, և մենք որոշեցինք առանձնանալ: Մտածեցինք, թե կարելի է արանքներում Աշոտը, Հովսեփը երևան և ինչ-որ բան անեն, որպեսզի նրանք նույնպես պարապ չմնան: Որոշեցինք և այդ ամենը կազմակերպեցինք: Ես արդեն գիտեի, պատկերացնում էի՝ ինչպիսին է լինելու հաղորդումը, ինչ ձևաչափերով:

Հասավ սցենար գրելու պահը, ամենադժվար պահը, չէ՞ որ պիտի էնպիսի բան գրեի, որը կհամապատասխաներ իմ կարծիքին, և որը հաճույքով կդիտվեր: Կարծեմ երեք օր ես գրում էի սցենարը, գրում, ջնջում և էդպես մի քանի անգամ: Հետո մի պահ հոգնում էի գրելուց, հետո բացում էի ֆայլը և շարունակում գրել: Էդպես, ես ավարտին հասցրի սցենարը, անկեղծ ասած, ես ինձնով հպարտ էի, ինձանից գոհ էի, որ երեք էջանոց տեքստ գրեցի: Տեքստ, որը դուր կգա ինձ, որը կլինի հումորային, որը իր մեջ կկիրառի լրջություն և հետաքրքիր խոսք: Չեմ ասում, որ միանգամից էդպես կստացվի, կամաց-կամաց, էլի…

Նկարահանման առաջին օրը եկավ, և ես չէի սովորել տեքստը: Այո, առաջին անգամն էր, մտածում էի, որ հեշտ կպրծնեմ, բայց հեշտ պրծնելը դժվար էր: Առաջին անգամ էի TV Սեբաստացիում ներկայանում սեփական հաղորդումով, և ամեն ինչ ուզում էի իմ սրտով լինի: Ամեն ինչ իմ սրտով էր, տաղավարը, կանգնածս դիրքը, բայց էստեղ առաջացավ մի մեծ խնդիր, ես տեքստս չէի սովորել: Կարծում էիք հեշտ է պատմել երեք էջանոց տեքստ, այն դեպքում, եթե տեքստը կարդացել ես գրելուց մեկ էլ ընկեր Մարգարիտայի խմբագրումից հետո: Ես կարծում էի՝ հեշտ է, ես կյանքումս էդպես չէի սխալվել: Էդպես ես երկու ժամ անընդհատ կրկնում էի առաջին պարբերությունը, որը այդքան էլ շատ չէր: Թողեցինք մյուս անգամվա համար, որոշեցի լուրջ սովորել, և սովորեցի: Սովորեցի, և նկարահանեցինք մեր հաղորդումը, որը իմ սրտով էր:

Եվ հիմա ես ունեմ իմ հաղորդումը, և ես չեմ դժգոհում, այո էդպես շատ քիչ է լինում: Շատ ուրախ եմ, որ ես կարողանում եմ սեփական հաղորդումը ունենալ: 

Հաղորդմանը 1-ին մաս, 2-րդ մաս

Հատված «Ալքիմիկոսը» գրքից

«Մի վաճառական երջանկության գաղտնիքն իմանալու համար որդուն ուղղարկում է Իմաստունի մոտ: Քառասուն օր պատանին քայլում է անապատով, մինչև որ սարի վրա տեսնում է մի հրաշալի ամրոց: Այնտեղ էլ ապրում էր նրա փնտրած Իմաստունը:
Սպասվածին հակառակ՝ ամրոցը բոլորովին էլ նման չէր առաքյալի մեկուսացված կացարանի՝ մարդաշատ էր. վաճառականները ներսդուրս էին անում, ոմանք անկյուններում կանգնած զրուցում էին, փոքր նվագախումբը նրբահունչ մեղեդիներ էր նվագում, իսկ սրահի կենտրոնում ճոխ սեղան էր բացված՝ լեցուն աշխարհի այդ շրջանին հատուկ հազվագյուտ ճաշակելիքներով:
Իմաստունը զրոցում էր բոլոր հյուրերի հետ, և պատանին ստիպված էր երկու ժամ սպասել՝ մինչև կհասներ իր հերթը:
Վերջապես նա ուշադիր լսում է տղայի ցանկությունը, սակայն ասում է, որ հիմա ժամանակ չունի բացելու երջանկության գաղտնիքը: Թող պատանին զբոսնի ամրոցում և երկու ժամ հետո վերադառնա այդ նույն սրահը:
«Ու նաև մի խնդրանք,- ասում է իմաստունը՝ պատանուն մեկնելով մի թեյի գդալ՝ մեջը երկու կաթիլ յուղ, - հետդ տար այս գդալը և տես՝ յուղը չթափես»:
Պատանին աչքը գդալից չկտրելով՝ բարձրանում իջնում է ամրոցի աստիճաններով ու երկու ժամանց վերադառնում Իմաստունի մոտ:
«Հ՞ը,- հարցնում է,- քեզ դուր եկա՞ն իմ ճաշասրահի պարսկական գորգերը, պարտեզի ծառերն ու ծաղիկները, որոնց հմուտ վարպետները խնամել են ուղիղ տասը տարի: Դուր եկա՞ն իմ գրադարանի հին պապիրուսներն ու մաղագաթները»:
Պատանին ամոթահար պատասխանում է, որ ինքը ոչ մի բան չի տեսել, քանի որ ամբողջ ուշադրությունը գամված է եղել այն երկու կաթիլ յուղին, որը նրան վստահել էր տերը:
«Ետ դարձիր և տես իմ տան բոլոր հրաշալիքները,- ասում է Իմաստունը: - Դու չես կարող վստահել մի մարդու, որի տանն ու նիստակուցին ծանոթ չես»:
Գդալը ձեռքին՝ պատանին կրկին քայլում է ապարանքի սրահներով ու միջանցքներով: Այս անգամ նա այնքալ էլ կաշկանդված չէր և կարողանում է դիտել արվեստի բոլոր այն հազվագյուտ նմուշները, որոնք կախված էին դահլիճների առաստաղներից և պատերի: Նա տեսնում է ծաղկոցները և նրանց շրջապատող լեռները, հիանում ծաղիկների նրբագեղությամբ, այն կատարելիությամբ, որով դասավորված էին գեղանկարներն ու արձանները:
«Իսկ ո՞ւր է այն երկու կաթիլ յուղը, որը ես խնդրել էի չթափել», - հարցնում է Իմաստունը:
Եվ այստեղ պատանին տեսնում է, որ յուղը թափել է:
«Ահա, դա էլ միակ խորհուրդն է, որ քեզ կարող եմ տալ, - ասում է Իմաստուններից իմաստունը: - Երջանկության գաղտնիքն այն է, որ տեսնես այն ամենը, ինչով հրաշալի ու փառահեղ է աշխարհ, և այդ միջոցին երբեք չմոռանաս թեյի գդալում եղած երկու կաթիլ յուղը»:

Հատված «Ալքիմիկոսը» գրքից
Նկարը՝ Subscribe.ru